32-letniej obecnie Magdzie z Cisewa w powiecie tureckim zawalił się cały świat, gdy usłyszała diagnozę: stwardnienie rozsiane, dodatkowo z ataksją. Magda przeszła operację, która likwiduje ataksję i znacząco poprawiła jej stan – ale teraz musi za nią zapłacić. Dlatego prosi o pomoc.
Choroba zaczęła się od bólu oka, gdy Magda miała 29 lat. Wcześniej zdążyła skończyć studia, zrobić prawo jazdy, spotkać mężczyznę swojego życia. Miała mnóstwo planów na przyszłość. Po bólu oka przyszedł niedowład kończyn, wiele pobytów w szpitalu i diagnoza: to stwardnienie rozsiane. Choroba postępuje: Magda ma zaburzenia wzroku i mowy, porażenie kończyn i porusza się wyłącznie na wózku.
Sytuację dodatkowo pogarsza ataksja, czyli zaburzenia koordynacji ruchowej. To ona sprawiała, że Magda nie była w stanie samodzielnie zjeść posiłku, unieść kubek czy widelec, zrobić cokolwiek wokół siebie.
Stwardnienia rozsianego nie da się uleczyć, ale można poradzić sobie z ataksją. Podczas wizyty w klinice w Kluczborku lekarz zaproponował jej operację stymulacji głębokich struktur mózgu.
“Operacja wyciszyłaby drżenia i mimowolne ruchy kończyn, które są spowodowane ataksją oraz stwardnieniem rozsianym i które uniemożliwiając funkcjonowanie, eliminują mnie z każdej, nawet najmniejszej, czynności” – napisała Magda na zbiórce “siepomaga”. – “Marzę o tym, by samodzielnie zapiąć bluzę czy pójść do toalety. To są teraz moje marzenia”.
Problem leżał w tym, że operacja kosztowała 120 tys., a nie jest ona refundowana przez NFZ. Mimo to Magda zdecydowała się na nią i założyła zbiórkę na “siepomaga”, by zebrać potrzebne pieniądze.
“Koszt operacji przekracza nasz budżet. Proszę o wsparcie, bo choć moi bliscy wiele dla mnie robią, to nie są w stanie zebrać tej kwoty” – napisała.
Operacja się powiodła, jak poinformowało Radio Poznań, drżenia się wyciszyły, a Magda po raz pierwszy od półtora roku samodzielnie umyła zęby i zjadła kromkę chleba… Niestety, na zbiórce nadal nie ma tylu pieniędzy, by zapłacić za operację, dlatego Magda ponownie prosi o pomoc – także na dalsze leczenie. Bo już wie, że walka ma sens.
