Wbrew zadumie i smutkowi, który wyraźnie daje się 1 listopada odczuć na polskich cmentarzach – zgodnie z wykładnią Kościoła Katolickiego to bardzo radosne święto.
Dzień Wszystkich Świętych, 1 listopada, (łac. Sollemnitas Omnium Sanctorum) to uroczystość w Kościele Katolickim ku czci tych wszystkich chrześcijan, którzy osiągnęli stan świętości i przebywają w Niebie. Ale chodzi tu nie tylko o tych świętych, których imiona są znane, ponieważ zostali wyniesieni na ołtarze – wielu wierzących osiągnęło bowiem ten stan, chociaż nie stali się sławni z tego powodu i Kościół Katolicki nie ogłosił oficjalnie ich świętości. Dlatego jest to radosne święto – bo poświęcone wszystkim, którzy dostąpili zbawienia i radują się w Niebie życiem wiecznym.
Dniem pełnym zadumy i refleksji jest natomiast 2 listopada, dzień Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych (łac. Commemoratio Omnium Fidelium Defunctorum), zwany także Dniem Zadusznym lub Zaduszkami. Jest on poświęcony wszystkim duszom, które nie dostąpiły jeszcze świętości, ale w Czyśćcu przygotowują się do tego. Należy je wspomóc modlitwą.
Typowo polską tradycja jest odwiedzanie 1 i 2 listopada grobów bliskich, ozdabianie ich i stawianie płonących zniczy na znak pamięci. Zwyczajowo znicze stawia się także na wszystkich zapomnianych lub opuszczonych grobach, by żadne zmarły w te dni nie pozostał bez modlitwy.
Tradycję ozdabiania grobów i zapalania zniczy kultywują także wyznawcy prawosławia w Polsce. Głównie ze względu na tradycję lub fakt pochodzenia z rodziny o różnych wyznaniach, ponieważ Kościół Prawosławny nie czci szczególnie 1 listopada. Zgodnie z jego regułą modlitwy za zmarłych odbywają się w 3, 9 i 40 dniu po pogrzebie i w pierwszą rocznicę śmierci.
Dnia Wszystkich Świętych nie obchodzą też inni chrześcijanie, tacy jak Świadkowie Jehowy czy Adwentyści Dnia Siódmego. Zgodnie z ich zasadami takie praktyki mają pochodzenie pogańskie i dlatego nie należy ich stosować.
