– Środki zapewnione przez państwo nie pozwalają na utrzymanie dziecka – mówiła Patrycja Płuciennik, mama niepełnosprawnej Dominiki. I ona, i inni opiekunowie chcą zmiany przepisów dotyczących osób niepełnosprawnych. Politycy Polski 2050 obiecali wsparcie.
Konferencja prasowa przedstawicieli opiekunów osób niepełnosprawnych i polityków Polski 2050 odbyła się na placu Kolegiackim, gdzie niespełna tydzień wcześniej miał miejsce protest opiekunów. To nie była przypadkowa zbieżność miejsc, ponieważ tematem konferencji była właśnie sytuacja opiekunów osób niepełnosprawnych, zwłaszcza ich sytuacja finansowa i prawna.
– Pomoc jest ograniczona, a środki zapewnione przez państwo nie pozwalają na utrzymanie dziecka – mówiła Patrycja Płuciennik, która ma 13-letnią niepełnosprawną córkę Dominikę. – Kupując chociażby tylko pieluchy w ilości 200 sztuk, to jest koszt 400 złotych po refundacji. To są naprawdę koszty bardzo duże dla osób i opiekunów niepełnosprawnych. Nie ma też żadnej formy pomocy typu świetlice, place zabaw dostosowane do dzieci niepełnosprawnych. Tu nie chodzi o rehabilitację, ale o spędzenie wolnego czasu.
Opiekunowie niepełnosprawnych otrzymują świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 2119 zł, co nie wystarcza na leki, środki higieniczne, nie mówiąc już o dodatkowych zajęciach rehabilitacyjnych, bo tych refundowanych jest o wiele za mało. Ale nie wolno im pracować, bo wtedy stracą świadczenie. Mogą zrezygnować ze świadczenia i pójść do pracy – ale wtedy musieliby zarobić na zapewnienie płatnej opieki dla swojego dziecka, co kosztowałoby znacznie więcej niż 2119 zł.
Dlatego opiekunowie chcieliby mieć prawo do pracy, szczególnie możliwości dorobienia do świadczenia. Uważają, że obecna sytuacja jest niezgodna z Konstytucją, bo odebrano im część praw, w tym prawo do pracy. A przecież osoba, która opiekuje się niepełnosprawnym, nie może być dyskryminowana z tego powodu. A tymczasem teraz opiekun nie może nawet dostać kredytu, ponieważ świadczenie opiekuńcze nie jest dochodem.
Problemem jest też zagospodarowanie czasu osób niepełnosprawnych – do 24 roku życia mogą chodzić do szkoły, ale potem pozostają im tylko warsztaty terapii zajęciowej, o ile nie pójdą do pracy. Tylko że na warsztaty bardzo trudno się dostać, bo jest ich zwyczajnie za mało, a jeśli chodzi o pracę, to w Polsce pracuje tylko co trzecia osoba niepełnosprawna. W innych krajach Unii Europejskiej to co najmniej połowa takich osób.
Ewa Schaedler z Polski 2050 zwróciła z kolei uwagę na trudny temat, ale także domagający się rozwiązania: gdy niepełnosprawne dziecko umrze, jego opiekun z dnia na dzień zostaje bez jakichkolwiek pieniędzy. A ponieważ najczęściej przez wiele lat nie pracował opiekując się dzieckiem – nie ma szans na pracę, przynajmniej nie tak od razu. Zdaniem polityczki w takiej sytuacji opiekunowie powinni mieć prawo do dodatkowego świadczenia przez określony czas żałoby po śmierci podopiecznego.
Poznańscy działacze Polski 2050 Szymona Hołowni zapewnili, że będą wspierać postulaty środowiska osób niepełnosprawnych i ich opiekunów. Partia już pracuje nad szczegółowym programem i zostanie on przedstawiony za kilka miesięcy.
