Lata 20. XX wieku zapisały się w historii Poznania jako okres dynamicznego rozwoju komunikacji miejskiej. To właśnie wtedy miasto stało się pionierem w dziedzinie transportu publicznego, wprowadzając jako pierwsze w Polsce trolejbusy.
Rozwój poznańskiej komunikacji miejskiej nabrał szczególnego tempa po objęciu stanowiska dyrektora Poznańskiej Kolei Elektrycznej przez Pawła Nestrypke w 1921 roku. Jako pierwszy Polak na tym stanowisku, zainicjował on serię istotnych zmian w transporcie publicznym miasta.
Przełomowym momentem dla mieszkańców Poznania było uruchomienie komunikacji autobusowej w 1925 roku. Dwa lata później, lokalna społeczność pracowników transportu zyskała własne miejsce spotkań – Dom Tramwajarza.
Prawdziwym sprawdzianem dla poznańskiej komunikacji okazała się Powszechna Wystawa Krajowa (PeWuKa) w 1929 roku. Tabor miejski skutecznie obsłużył to największe w regionie wydarzenie, demonstrując swoją sprawność organizacyjną.
Najbardziej innowacyjnym projektem okazało się jednak wprowadzenie trolejbusów. Pierwsza w Polsce linia tego typu transportu rozpoczęła działalność 12 lutego 1930 roku, łącząc Rynek Śródecki z ulicą Główną. Na potrzeby nowego środka transportu sprowadzono z Anglii jeden gotowy pojazd oraz dwa podwozia. Na ich bazie, w warsztatach zajezdni przy ulicy Gajowej, skonstruowano kolejne trolejbusy.
System transportu trolejbusowego w Poznaniu rozwinął się do imponujących rozmiarów, osiągając w szczytowym okresie siedem linii. Jednak ta forma komunikacji miejskiej nie przetrwała próby czasu – ostatnie poznańskie trolejbusy zjechały z ulic w 1970 roku, zamykając tym samym czterdziestoletnią historię tego środka transportu w stolicy Wielkopolski.
