W parku im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu odsłonięto pomnik upamiętniający dramat tysięcy Wielkopolan, którzy podczas II wojny światowej zostali przymusowo wysiedleni przez niemieckiego okupanta. Monument powstał w 85. rocznicę utworzenia obozu przejściowego Lager Glowna.
Nowy element architektoniczny Poznania, zlokalizowany na skrzyżowaniu ulic Powstańców Wielkopolskich i Towarowej, przedstawia płaskorzeźbę autorstwa pracowni Karola Badyny. Artysta w swojej wizji skupił się na zobrazowaniu dramatu stłoczonych ludzi różnych pokoleń, zmuszonych do opuszczenia swoich domów i transportowanych w nieludzkich warunkach.
Realizacja projektu wymagała przeprowadzenia szczegółowych badań archeologicznych ze względu na historyczny charakter terenu, gdzie wcześniej znajdowały się fortyfikacje i cmentarz. Wraz z pomnikiem powstała nowa infrastruktura, w tym oświetlenie, schody i tereny zielone.
Historia wysiedleń mieszkańców Wielkopolski rozpoczęła się 5 listopada 1939 roku. Obóz przejściowy Lager Glowna, utworzony w dawnych magazynach wojskowych przy ul. Bałtyckiej, składał się z pięciu baraków i budynku administracyjnego. Niemcy kierowali się określonymi kryteriami przy wyborze osób do deportacji, uwzględniając między innymi ich działalność polityczną i status majątkowy.
Przez obóz przeszło około 33,5 tysiąca osób, z czego zdecydowaną większość stanowili Polacy. Wśród nich znaleźli się wybitni przedstawiciele poznańskiej inteligencji, jak prezydent miasta Cyryl Ratajski czy profesor Michał Sobeski.
Skala niemieckich deportacji z terenów włączonych do III Rzeszy była ogromna – historycy szacują, że objęły one od 400 tysięcy do ponad miliona osób, które zostały przymusowo przesiedlone do Generalnego Gubernatorstwa. Działania te trwały aż do 1944 roku.
