Projekt takiej uchwały trafił do Biura Rady Miasta Poznania. Imię prezydenta miałby otrzymać jeden ze skwerów przy Dworcu PKP.
Jak informuje Biuletyn Miejski, skwer, który miałby zostać nazwany jego imieniem, znajduje się w rejonie ul. Wolne Tory, ul. ks. Jakuba Wujka i al. Króla Przemysła II, w sąsiedztwie dworca Poznań Główny i galerii handlowej.
Skwer imienia Wojciech Szczęsnego Kaczmarka to piękna i stosowna idea, zastanawia tylko ta lokalizacja. Dlaczego Dworzec Główny? Przecież jeśli o to chodzi, to zasługi przy budowie tego dworca należałoby przypisać zupełnie innemu prezydentowi – jeśli w ogóle można w tym przypadku mówić o zasługach. Biorąc pod uwagę zasługi Wojciecha Szczęsnego Kaczmarka jego imieniem należałoby nazwać raczej skwer w centrum miasta – to przecież prezydent. Jeśliby jednak się okazało, że wszystkie skwery w centrum już mają swoich patronów, choć wydaje się to mało możliwe – to może jakiś skwer na trasie Pestki? To w końcu jego działaniom zawdzięczamy powstanie szybkiego tramwaju.
I może właśnie to warto wziąć pod uwagę szukając naprawdę godnego miejsca dla upamiętnienia prezydenta.
Wojciech Szczęsny Kaczmarek urodził się 24.03.1942 r. w Luboniu pod Poznaniem. W latach 1961-1966 studiował fizykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1970 r. pracował w Instytucie Fizyki na stanowisku starszego asystenta, a po doktoracie (1974) – adiunkta. Czynnym pracownikiem naukowym UAM pozostał do 1990 r. W roku 2003 uzyskał stopień doktora habilitowanego.
Należał do członków-założycieli “Solidarności” na uniwersytecie. Wybrany w 1980 r. członkiem Komisji Zakładowej NSZZ “Solidarność” w UAM, przewodniczył Komisji Socjalnej. Został także delegatem na zjazd regionalny. W 1989-1990 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ “S” UAM.
W 1990 r. wybrany został radnym Rady Miasta oraz prezydentem m. Poznania. Po wyborach samorządowych w 1994 r. ponownie został prezydentem Poznania. W 2002 roku w drugiej turze wyborów przegrał z Ryszardem Grobelnym wyścig do fotela prezydenta Poznania. Cztery lata później udzielił mu swego poparcia w kolejnych wyborach prezydenckich.
Należał do członków-założycieli Lions Club International (1990), a także Fundacji Poznań-Ille-et-Vilaine (1991), pełniąc nieprzerwanie funkcję jej prezesa. Był prezesem Fundacji Rozwoju Miasta Poznania (od 1992).
Na początku sierpnia 1990, na pierwszym po wyborach spotkaniu prezydentów miast w Elblągu, przedstawił projekt statutu Związku Miast Polskich i zarys programu jego działania. Założono grupę organizacyjną związku, której był przewodniczącym. W styczniu 1991 na Kongresie Restytucyjnym związku został wybrany jego prezesem. Funkcję tę pełnił do początku 1999 roku. W kolejnej kadencji był wiceprezesem (do 2003). Jako prezes związku odegrał ważną rolę w konsolidacji różnych form współpracy środowisk samorządowych.
Także jako prezes związku reprezentował miasta w różnych organizacjach i gremiach przedstawicielskich za granicą. Był członkiem Izby Władz Lokalnych w Kongresie Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (CLRAE) przy Radzie Europy i przewodniczącym delegacji polskiej do CLRAE. W latach 2000-2003 pełnił funkcję konsula generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu.
Szczególną uwagę zwracają jego zasługi na rzecz rozwoju bankowości poczynione w okresie, w którym pełnił funkcję Prezydenta Miasta Poznania (lata 1990-98). Był m. in. pomysłodawcą i inicjatorem utworzenia w 2002 r., wspólnie z PKO BP, Poznańskiego Funduszu Poręczeń Kredytowych (PFPK) – wówczas pierwszej w Polsce instytucji poręczycielskiej z udziałem banku oraz jednostki samorządu terytorialnego, która stała się pierwowzorem dla innych tego typu przedsięwzięć w kraju. PFPK do dziś wspiera drobną przedsiębiorczość w Poznaniu.
Posiadał szereg różnorodnych odznaczeń. Za zasługi dla rozwijania stosunków polsko-francuskich odznaczony został przez prezydenta Republiki Francuskiej Jacquesa Chiraca najwyższym francuskim odznaczeniem – Orderem Kawalera Legii Honorowej (1997). Przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz postanowieniem z dnia 25 maja 2009 r. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jako drugi, obok prof. Wiktora Degi, poznaniak otrzymał tytuł szlachecki św. Dionizego (1993), przyznawany od ponad 900 lat przez Kapitułę za działalność społeczną i charytatywną. Prezydent Republiki Węgierskiej Arpad Góncz odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (1998). W dowód uznania Jego szczególnej roli w restytucji i kształtowaniu Związku, jako jedyny spośród laureatów medalu Związku Miast Polskich otrzymał go w postaci pozłacanej.
Wojciech Szczęsny Kaczmarek zmarł 26 maja 2009 r. Został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu. Dwa lata po jego śmierci na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan postawiono pomnik upamiętniający jego osobę.
Biuletyn Miejski, el
