piątek, 29 marca, 2024

Poznań: Aleja Praw Kobiet na Naramowicach? Na opinie jest czas do końca tygodnia!

Rada Osiedla Naramowice właśnie udostępniła propozycje nowych nazw naramowickich ulic, czyli tzw. Nowej Naramowickiej oraz Nowej Stoińskiego, budowanego wiaduktu nad ul. Lechicką oraz nowego ronda. Mieszkańcy zadecydują, czy nowe nazwy im się podobają.

Dla tzw. Nowej Naramowickiej proponowana nazwa to Aleja Praw Kobiet. Budowany wiadukt miałby nosić imię Janiny Czarneckiej, tzw. Nowa Stoińskiego – ul. Zofii Hilczer – Kurnatowskiej, a rondo obok ul. Lechickiej – Alicji Karłowskiej – Kamzowej.

“Prosimy Was o opinie do końca bieżącego tygodnia” – napisała w mediach społecznościowych Rada Osiedla Naramowice. – “Po weekendzie zaplanowane jest posiedzenie Zarządu Osiedla Naramowice, podczas którego przygotowana zostanie opinia dotycząca zaproponowanych nam nazw”.

Aleja Praw Kobiet
Prawa kobiet wywalczone w 1918 roku stanowiły jedną z podstaw kształtowania nowoczesnego, demokratycznego państwa i budowania obywatelskiego społeczeństwa, którym dzisiaj jesteśmy. Uznając ten fakt proponujemy, aby ważna dla mieszkańców i mieszkanek Poznania arteria komunikacyjna została nazwana aleją Praw Kobiet. Jest to uhonorowanie determinacji polskich emancypantek i całego społeczeństwa u zarania niepodległej Polski. Jest to także uznanie faktu, że równouprawnienie kobiet i mężczyzn jest jedną z fundamentalnych wartości, którymi kierujemy się jako miasto tworzące możliwości rozwoju i dobrego życia wszystkim osobom, które zdecydowały i decydują się tu zamieszkać – w mieście, którego misją jest otwartość, współodpowiedzialność oraz współtworzenie.

Janina Czarnecka – urodzona 16 grudnia 1898 roku we Lwowie, zmarła 31 października 1974 w Poznaniu. Jedna z pierwszych kobiet architektów w Polsce, dyplomowany inżynier-architekt. W 1917 roku Janina Czarnecka rozpoczęła studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej jako wolny słuchacz ze względu na zakaz studiów dla kobiet. W czasie I wojny światowej wzięła udział w obronie Lwowa w służbie sanitarnej (otrzymała odznaczenie „Orlęta Lwowskie”). Była kurierką na Śląsku w okresie II i III powstania śląskiego. Po zakończeniu działań wojennych kontynuowała studia architektoniczne na wydziale architektury Politechniki Lwowskiej ukończone w 1925 roku.

W tym samym roku zawarła małżeństwo z architektem Władysławem Czarneckim, z którym przeniosła się do Poznania. W latach przedwojennych poświęciła się rodzinie, ograniczając się do prywatnych projektów w zakresie architektury mieszkaniowej. Wspólnie z mężem przygotowała między innymi: projekt dużej szkoły mleczarskiej z internatem i mieszkaniami dla nauczycieli we Wrześni. Zaprojektowała także wnętrza pierwszego wspólnego domu autorstwa jej męża przy ul. Szelągowskiej w Poznaniu. Jej autorstwa jest szereg willi w rejonie poznańskich ulic Ostroroga, Skarbka, Rycerskiej, Grunwaldzkiej i Zakręt.

W latach 40. zajmowała się projektami odbudowy i inwentaryzacji zabytkowych budynków na terenie Starego Miasta. Pracowała nad odbudową zniszczonej Biblioteki Raczyńskich, dla której opracowała całościową koncepcję architektoniczną.

Prof. Zofia Hilczer- Kurnatowska, wybitna archeolog – mediewistka, urodziła się w 1932 roku w Poznaniu. Całe swoje życie była związana z Poznaniem, jedynie okres II wojny światowej spędzając wraz z rodziną we Lwowie. Następnie podjęła studia prahistoryczne na Uniwersytecie Poznańskim. W trakcie studiów pracowała w Kierownictwie Badań nas Początkami Państwa Polskiego (od 1954 r. Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN). Po ukończeniu studiów została zatrudniona w Katedrze Archeologii Polskiej i Powszechnej Uniwersytetu Poznańskiego. Od grudnia 1960 r pracowała w Zakładzie Archeologii i Pomorza IHKM (obecnie Instytut Archeologii i Etnologii) w którym przez okres 26 lat była kierowniczką Pracowni Wczesnośredniowiecznej.

Brała aktywny udział w wykopaliskach na Ostrowie Tumskim w Poznaniu, w Bonikowie, Daleszynie czy Radaczu. Swoje osiągnięcia na tamtym etapie podsumowała w rozprawie habilitacyjnej „Początki wczesnego średniowiecza w Polsce Zachodniej” w 1970 r. Drugim nurtem badań prof. Zofii Hilczer-Kurnatowskiej były studia nad dziejami i kulturą Słowiańszczyzny południowej. Podsumowaniem tych działań jest monografia pt. „Słowiańszczyzna południowa” oraz liczne opracowania. Jej działalność naukowa obejmowała również sam ; podjęła min. ponowną analizę materiałów z dotychczasowych badań przy katedrze poznańskiej.

Z jej inicjatywy zostało powołane Stowarzyszenie Naukowe Archeologów Polskich którego była wieloletnią prezeską. Podczas swojej pracy zawodowej wypromowała 6 doktorów, wielokrotnie występowała w charakterze recenzenta w przewodach doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich. Miała bardzo dobry kontakt z młodzieżą dla której była nieocenioną mentorką i której zawsze służyła radą i wsparciem.

Alicja Karłowska – Kamzowa urodziła się 6 kwietnia 1935 roku. Studia historii sztuki na Uniwersytecie Poznańskim ukończyła w 1956 roku i rozpoczęła pracę w Zakładzie, następnie Katedrze i Instytucie Historii Sztuki UAM. Zajmowała się badaniami średniowiecznej sztuki polskiej, szczególnie malarstwa ściennego i malarstwa miniaturowego, ze szczególnym uwzględnieniem Wielkopolski, Śląska i Pomorza Wschodniego. Wprowadziła do nauki, wspólnie z Wawrzyńcem Kopczyńskim, pojęcie przestrzeni historyczno-kulturowej, które stało się ważnym kryterium wyznaczania regionów historycznych w Polsce.

W 1980 roku zapoczątkowała interdyscyplinarne seminaria młodych mediewistów z kraju i zagranicy, odbywające się co roku pod patronatem PTPN w Poznaniu i dbała o sprawną publikację materiałów konferencyjnych. Dziś spotkania te noszą jej imię. Naukowa klasa i autorytet osobisty Alicji Karłowskiej-Kamzowej sprawiły, że w 1981 roku została wybrana dziekanem Wydziału Historycznego UAM – pełniła tę funkcję do 1984 r. Angażowała się w działalność uniwersyteckiej Solidarności, wspierała też niezależny ruch studencki. W roku 1988 jako jeden z nielicznych pracowników naukowych UAM udzieliła poparcia uczestnikom ówczesnego strajku studenckiego. W 1989 roku stanęła na czele Komitetu Obywatelskiego UAM. Czynnie działała w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk, a w latach 1996-1999 jako pierwsza kobieta kierowała tą instytucją.

RON

Strona głównaPoznańPoznań: Aleja Praw Kobiet na Naramowicach? Na opinie jest czas do końca...